Ik ben iets na half 10 in de auto gestapt, samen met Balto en ben richting de Langfjellet gereden, hier zo'n 3 km vandaan. Bij een vorige wandeling hadden we het beginpunt van de tocht naar boven gevonden, en daar heb ik mijn auto geparkeerd. En toen naar boven. Het was een gemarkeerd pad, met rode verfvlekken op de bomen, goed te volgen. De klim naar boven was best pittig, met veel geklauter over kleine rotsblokken in het bos. We hebben even gepasseerd bij he 1e uitzicht richting de Tronfjell.
En toen weer verder naar boven, hier moesten we naar toe:
Het leek niet ver meer, maar dat viel behoorlijk tegen. En op een gegeven moment was de markering van het pad ook weg, dus dan maar gewoon omhoog richting de top, soms worstelend door laag struikgewas. Ik was de riem van Balto vergeten, dus die liep gewoon los. Mag eigenlijk niet, maar ik had geen zin om weer terug te rijden voor die riem. En toen kwamen we moeder schaap en 2 kleintjes tegen. Balto wilde er op af, volgens mij wilde hij spelen. Gelukkig luisterde hij gelijk, toen ik hem terugriep. Iets later kwamen we weer andere schapen tegen, en ook toen bleef hij netjes bij me, toen ik hem riep.
We kwamen ook nog wat sneeuw tegen onderweg, tot groot plezier van Balto. Daar moest natuurlijk in gebaderd worden:
Even de dorst lessen onderweg.
En toen het laatste stuk naar de top en dat viel niet mee! We hebben de top dan ook net niet gehaald, maar dat was niet zo heel erg, want we hadden mooie uitzichten genoeg:
En toen moesten we weer naar beneden, maar hoe waren we ook alweer naar boven gekomen? Waar liep dat verrekte pad nu? Oeps, niet meer te zien. Dan maar op de gok naar beneden, best wel een beetje eng. Dwars door allerlei laag struikgewas en soppig grasland. Waar was dat pad nu? Na een schietgebedje richting mijn beschermengel, vonden we dan uiteindelijk het pad weer. We waren ondertussen weer bij de bomen aanbeland. En nu maar hopen dat dit HET PAD was. Gelukkig was dat het, want even verderop zagen we de rode verfstrepen op de bomen zitten. Pfff, dat was wel even een opluchting. De volgende keer dus mijn navigatiesysteempje meenemen, ik heb dat ding niet voor niets gehad!
Balto was natuurlijk veel sneller dan ik en bleef af en toe netjes op me wachten:
En toen we helemaal beneden waren, mocht hij even lekker genieten van een welverdiend bad, bij een klein watervalletje:
We hebben 3 uur over de wandeling gedaan. En ik vind Balto een echte superhond, want hij heeft zich keurig gedragen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten