Skitocht

Dinsdag 25 maart was het zulk heerlijk weer, dat ik besloot het huishouden te laten voor wat het was en lekker een skitocht te gaan maken. Ik zag op de website Skisporet.no dat de verlichte loipe in Vingelen net vers was getrokken, dus dat leek me wel wat. Eerst even Balto uitgelaten tegen 11 uur en daarna de langlaufskies en stokken in de auto en naar de loipe in Vingelen gereden. Ik ben begonnen aan het eind van de loipe. De loipe begint bij de school in Vingelen en ik had even geen trek om door al die noorse kinderen bekeken te worden hoe ik de eerste heuvel op zou ploeteren. Naar boven met skies is toch al geen sterk punt bij mij :-)

Het begin (of eigenlijk eindpunt) van de verlichte skiloipe in Vingelen.

Het begin ging goed. Ik was de eerste die in de vers getrokken sporen skiede en het begin was vrij vlak. Maar toen moest ik een stukje naar boven en redelijk steil weer naar beneden. Dat ging nog. De 2e helling ging ook nog, alleen was nog steiler naar beneden. En toen ik bij de 3e helling kwam, ben ik omgedraaid. Die was me even te steil.

Hier ging het nog goed.

Maar deze helling was me toch teveel.

Dus rechtsomkeert en weer terug naar het punt waar ik begonnen was.

Toen ik weer bij de auto was, was ik een half uur verder. Dus besloot ik de Knausvola op te rijden naar de Skihytta en vanaf daar een tocht te maken. Bij de Skihytta aangekomen, bleek de officiële loipe helemaal dichtgesneeuwd en dichtgewaaid te zijn. Gelukkig waren er mensen geweest, die een alternatieve route hadden gemaakt met de skies. Ik besloot die route te volgen en daar kreeg ik geen spijt van! Prachtige route door het stille, witte landschap. De loipe ging heel zacht naar beneden, dus dat skiede lekker.

Een heel eind verder begon de sneeuw dieper te worden en werd het skieën moeilijker. Ik wilde even gaan zitten op mijn nieuwe situnderlag van Røros Tweed, dus deed ik 1 ski af, om te kijken hoe diep de sneeuw was. Ik stond er tot mijn knie in! Geen goed idee dus, om daar te gaan zitten. Ik ben toen maar omgedraaid en ben een stukje terug geskied. Daar was de sneeuw een stuk harder en kon ik even fatsoenlijk zitten.

Diepe sneeuw in het bos.

Hier kon ik even gaan zitten.

Selfie, met het fototoestel genomen :-)

 Omdat de heenweg ongemerkt wat naar beneden ging, ging de terugweg niet bepaald ongemerkt naar boven. Gelukkig geen steile hellingen, maar de terugweg duurde zodoende iets langer dan de heenweg.

De terugweg.

En weer terug bij de Skihytta.

 Al met al was het een mooie tocht. En het blijft een schitterende belevenis om hoog op zo'n vlakte in alle stilte te kunnen langlaufen, op nog geen 10 minuten rijden van huis.