De verhuizing

Gisterenochtend 10 over 8 stonden de verhuizers voor de deur. Ze gingen direct hard aan het werk. Na de jongens voorzien te hebben van zeeuwse bolussen, broodjes gezond en kaas en sloten koffie, was tegen half 4 de verhuiswagen helemaal tjokvol. Ze moesten de deuren van de verhuiswagen zelfs goed dichtduwen, zoveel zat er in. Wat een hoop troep hebben we! Na 's ochtends nog een keer met Dijkshoorn te hebben gebeld, kwamen we te weten dat in de loop van volgende week woensdagmiddag de spullen in Noorwegen gelost zullen worden.

Nadat de verhuizers weg waren, hebben we het huis schoongemaakt en zijn we naar mijn broertje in Scherpenisse gereden, om daar mijn autootje achter te laten. Hij gaat proberen het voor me te verkopen. Vervolgens met z'n allen naar mijn moeder gereden. Daar heeft broertjelief ons nog een cadeau gegeven, een gps-apparaatje. Hartstikke handig voor als we in Noorwegen på tur gaan. Weer een geweldig cadeau waar over is nagedacht. Daarna gegeten en afscheid genomen van de kids. Om 19.00 uur inspectie van het huis door de volgende bewoner en de makelaar. En daarna op "tournee" langs de buren. Eerst langs nr 13, toen nr 4, vervolgens nr 17 en toen weer even terug naar huis, omdat de volgende buurvrouw (zij is schoonheidspecialiste) nog een klant had. Thuis aangekomen bleek Schuddekop (onze stresspoes) op het platte dak van de dakkapel te zitten en ze kon er niet meer af. Na verschillende pogingen kregen we haar in de dakgoot, waarna ze prompt de verkeerde richting opliep. Gelukkig kregen we haar nog te pakken, waarna we onze "tournee" hebben vervolgd. Om 11 uur lagen we op onze luchtbedjes.

Na een gebroken nacht, de poezen waren alles behalve rustig, en in zo'n leeg huis galmt alles nogal lekker, konden we de rest van de spullen in de auto laden. Het was flink stouwen, maar alles ging er net in. En toen kwamen bij mij toch de waterlanders. Dit was echt de allerlaatste keer dat ik in ons huis was. 18 jaar hebben we erin gewoond, de kinderen zijn er geboren. Een buurvrouw kwam in pyama naar haar voordeur om ons uit te zwaaien. Ze vroeg hoe het ging, en toen kwamen er nog meer waterlanders. Tot nu toe was het heel goed gegaan. Ik kon goed afscheid nemen van alle dierbare mensen in mijn omgeving, in het besef dat ik altijd weer terug kon naar Tholen en ze dan weer zou zien. Maar ik kan niet meer terug naar ons huis, want dat is over een kwartier (het is nu kwart voor 10) niet meer van ons. En dat deed me meer dan ik dacht.

We zitten nu in een La Place restaurant bij Apeldoorn. Even dit verhaal uit mijn hoofd op dit blog zetten en de inwendige mens versterken. En dan gaan we ons avontuur tegemoet.