Gisterenochtend was het dan zover: Loreena's 1e schooldag in Noorwegen. Ik ben met haar meegefietst en heb ze bij een paar meisjes die ze al kende achtergelaten. Ik had ook papieren bij over Tino die ik aan zijn klasseleraar wilde geven. Maar toen ik door het raam al die leraren zag zitten in de kantine (een stuk of 40), zakte de moed me in de schoenen. Daar ging ik met m'n hakkelnoors echt niet naar binnen! Ik besloot om dit om 2 uur te doen, als de school uitging.
Ik ben naar huis gefietst en heb eerst een kop koffie gedronken om mezelf een beetje moed in te drinken. Want er moest nog een tandartsafspraak geregeld worden voor Loreena. Rond half 10 ben ik weer teruggefietst. Eerst maar naar de tandarts. Toen ik binnenkwam, was er een kleine wachtruimte en verder niets. Geen receptioniste of wat dan ook. Dus zat er niets anders op dan dat ik moest bellen. En dat zag (en zie) ik helemaal nog niet zitten. Spreken in het noors met iemand is 1 ding, maar bellen is veel moeilijker. Ze praten snel en ik versta er dan helemaal niks van. Wat nu? Eerst maar naar de bieb, want ik moest nog dvd's inleveren. Er bleek nog steeds geen uitleenpas te zijn, er waren problemen met weet ik veel wat. Het interesseerde me niet veel, op dat moment. Ze zoeken het maar even uit!
Toen ben ik maar naar het Rådhus gefietst om te kijken of Arna er was. Zij is onze integreringskonsulente, dus misschien dat zij kon helpen. Ze was er gelukkig en heeft voor mij de tandarts gebeld en een afspraak voor Loreena gemaakt voor volgende week maandag om half 1. Ik moest alleen de brief van de orthodontist uit Nederland even afgeven. Dus ik weer terug. Ik weet niet hoe lang ik daar heb zitten wachten, maar op een gegeven moment kwam er een meisje uit de tandartsruimte. Toen heb ik zelf maar even aangeklopt. Het bleek dat ik, naast die tandartsafspraak, ook nog een orthodontist moest regelen (kjeveortoped in het noors). Ik kreeg een lijst mee met een stuk of 10 kjeveortopeden hier in de omgeving. Pffff, moest ik toch nog gaan bellen!
Thuisgekomen, ben ik eerst gaan kijken of er 1 tussen zat met een emailadres. Er zat er 1 tussen en die heb ik een email gestuurd. Eind van de middag kreeg ik een mailtje terug dat ze een wachtlijst van een jaar hebben. Daar hebben we dus niks aan, want Loreena heeft een beugel en ze moet volgende maand weer voor controle. Ik had de hele middag geprobeerd een telefoon te bestellen. De pincode voor de prepaidkaart was binnengekomen en toen bleek dat mijn telefoon niet simlockvrij was (Hi XS). Joepie, dat kan er ook nog wel bij! Eerst geprobeerd via software op het internet het toestel simlockvrij te maken, maar dit mobieltje kwam helaas niet in de lijst voor. Toen naar KPN een ingevuld formulier gestuurd om het toestel simlockvrij te maken. Dit kost niets (mijn mobiel is al meer dan een jaar oud), maar het duurt wel 15 werkdagen. Toen zei Matjo, koop maar een nieuwe. Ik had een mooie gevonden, die zonder abonnement werd verkocht. Je kon betalen met creditcard, dus dat zou moeten lukken. Helaas is onze creditcard geldig tot 05/16 en je kon op de betalingspagina maar invullen tot 2015 en dus kreeg ik foutmelding. Mijn humeur was tegen die tijd tot onder het vriespunt gedaald! Ik heb de firma maar een mailtje gestuurd, ben benieuwd of ik nog reactie krijg. Om 2 uur weer naar school, ik heb toen de papieren over Tino aan zijn klasseleraar kunnen geven.
Om kwart voor 5 had Matjo zijn sollicitatiegesprek en gelijk daarna, om 6 uur, hadden we een gesprek op school met de onderwijsambtenaar, de rector, de klasseleraar van Tino, Martijn en wij 3en. Het was een goed gesprek, ze waren erg blij met de papieren die ik die middag gegeven had (de verslagen over Tino van zijn leraren in Nederland). Er was een plan opgesteld voor hem en ze wilden dit de komende 2 weken gaan proberen. Over 2 weken is er een evaluatie om te kijken of het aangepast moet worden.
's Avonds toen wij naar bed gingen, ging ik nog even bij Tino kijken. Hij zat te typen achter zijn pc en ik zag dat hij gehuild had. Hij bleek het helemaal niet te zien zitten. School niet en eigenlijk heel Noorwegen niet. Hij wilde gewoon terug naar Nederland. Arm jong. Ik heb hem even lekker laten huilen en met hem gepraat. Dat we even door de zure appel heen moesten bijten en dat ik goed begreep waarom hij terugwilde. Ook voor mij is het af en toe heel frusterend. Vooral de noorse taal. Ik ben ervan overtuigd dat ik het over een paar jaar heel goed spreek en kan verstaan, maar nu wordt je er soms gek van. Zeker als je moet gaan bellen! Vanochtend was Tino weer vrolijk, ik hoefde toch niet mee naar school te fietsen. Straks, rond half 12, ga ik naar school om bij hem in de klas te zitten. Dat is gisteren tijdens dat gesprek afgesproken, dat ik op sommige uren bij hem ga zitten om eventueel te vertalen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten